Kiedyś, w czasie rekolekcji w klasztorze wysłuchałam pięknego i wzruszającego kazania o tym, jak bardzo Bóg upokorzył samego siebie rodząc się między bydlętami, w stajni, na sianie. Może dlatego, że kaznodzieja był wspaniały i potrafił ogrom potęgi Boga nam przedstawić, nagle uderzyło mnie coś, co sprzeciwiało się zwyczajowemu sposobowi pojmowania ubóstwa narodzin Bożej Dzieciny. Przypomniały mi się słowa, które Bóg miał wyrzec do Teresy z Avili – JA JESTEM, CIEBIE NIE MA.
Wcielenie Boga Który Jest, przyjęcie przez Niego kondycji tego, którego nie ma, bo jest tylko bytem „przypadkowym i zależnym”, jest zdarzeniem tak niepojętym, tak niesłychanym i tak „niemożliwym”, że można by je uznać za niesłychane bluźnierstwo, gdyby nie to, że to właśnie Bóg sam o nim zaświadczył. W zderzeniu z tym nie dziwne wydają się herezje arian, bo żeby tę sprzeczność bytów móc zaakceptować, trzeba być prawdziwie prostaczkiem Bożym, pokornym i wiernym, jakim są tylko dzieci i umysły na miarę Akwinaty. Jeśli próbuje się polegać na własnym rozumie, można się przestraszyć.
Wobec takiej rzeczywistości czymże jest stajnia, czym jest żłób, czym bydlątka?! Czymże jest pałac, gospoda, złota kolebka i puchowe piernatki?! Taka sama to marność, takie samo nic. Bóg – i On tylko! – nie jest bytem przypadkowym, a miejsce Jego Narodzin było wybrane przed wiekami wieków. Wtedy była wybrana Dziewica, wtedy ten, który miał czuwać nad Nią i Dzieciątkiem, bo tylko Oni z całego przez tysiąclecia sunącego korowodu ludzi mieli serca tak czyste i tak święte, że Bóg mógł się oddać im w całej człowieczej kruchości.
On nie narodził się w gospodzie, wśród ludzi przypadkowych, w brudzie i smrodzie ich grzechów. Byli przy Nim ci, których Ojciec wybrał przed Stworzeniem Świata, byli ci, których wybrali Aniołowie, spływający na Ziemię, by śpiewać cześć swemu Panu. Było stworzenie – wół, osioł, owieczki, bo ono też poznało i ugięło przed Nim kolana. Wszystko odbyło się tak, jak musiało. Więcej godnych w okolicy nie było.
