A co tam Kukiz. Pan Bóg czuwa, ot co.
Mnie dzisiaj nie zepsuje humoru ani Kukiz, ani jego kolega na S., ani na P. Nie odbierze mi go dzisiaj żadna szelma. Wysłuchałam Orędzia Prezydenta i wciąż rozpiera mnie duma i radość.
A tak się starał ktoś tę uroczystość zepsuć. Marszałek Sejmu był czymś tak zdenerwowany, że z trudem odczytał swoje przemówienie, Marszałkowi Senatu mikrofon wysiadł. No po prostu masakra i poruta. I na to wystąpił Prezydent.
To było takie Orędzie, że chyba Mieszko z Bolesławem i Władysławem, i Kazimierzem, i Jadwigą też tam dzisiaj bili brawo z całych sił, z dumą i radością. Po prostu czuło się, że tam są, razem z Polską.
Bo nic nie pomogły popsute mikrofony, skwaśniałe miny tych pań i panów, którzy tam byli po to, żeby je demonstrować. Nawet oni nie wytrzymali do końca, a pan P. wyraźnie musiał uczynić wysiłek, żeby opanować odruch przyłączenia się do oklasków, które jak wiatr zrywały się co chwila i którym zdawało się – nie będzie końca.
I wreszcie ten spontanicznie odśpiewany stary hymn – Boże coś Polskę! Hymn, który tak krótko prosił o błogosławieństwo dla wolnej Ojczyzny, a potem na długo, długo zamienił się w błagalny szloch o jej przywrócenie.
Wszyscy, którzy nie mieliście możliwości uczestniczyć w tej wielkiej Uroczystości dzisiaj w południe, koniecznie, ale to koniecznie, znajdźcie i odtwórzcie sobie to dzisiejsze Prezydenckie Orędzie. Wyłączcie telewizory, bo zatrują nam resztę polskiej duszy jakimiś Kukizami, jakimiś niecnymi podrygami tych, którzy być może nawet mimo woli muszą się starać oddzielić od wspólnego święta.
To wszystko pył, proch paproch. Poczułam dzisiaj, jak przemówiły wieki, poczułam obecność Wielkiego Prymasa i Świętego Jana Pawła, poczułam ich opiekę – dzięki Prezydentowi, który wprost z mojego serca wyjmował słowa i nadawał im wagę i wartość wspólnoty. Wagę jedności z tymi od Mieszka, od Bolesława. Wszystkimi, którzy po dziś dzień rzucali ziarno w TĘ ZIEMIĘ, za którą my dzisiaj jesteśmy odpowiedzialni.
